Opowiadania zawarte w tomie, napisane przez Iwaszkiewicza w okresie międzywojennym, należą już do klasyki literatury polskiej. "Panny z Wilka" i "Brzezinę" - tak pięknie sfilmowane przez A. Wajdę - łączy wspólny motyw: niespełnionej miłości, żalu za wszystkim, co przemija i odpływa bezpowrotnie. Akcja tych opowiadań rozgrywa się w letnim wiejskim pejzażu, mistrzowsko malowanym przez pisarza, i przyroda jakby współgra z przeżyciami bohaterów. Zapach wiejskiego, dusznego, letniego powietrza, nasyconego zmysłowością i delikatnym erotyzmem. Właśnie to doznanie wraca do mnie na każde wspomnienie "Panien z Wilka". Julcia, Jola, Fela, Kazia, Zosia i Tunia - sześć panien z Wilka oraz Wiktor, młodzieniec, który odcisnął się głębokim piętnem na ich życiu. Relacje pomiędzy Wiktorem a każdą z sióstr były inne, lecz wszystkie przesiąknięte silnie odczuwalnym napięciem, jakie może powstać tylko pomiędzy kobietą a mężczyzna.