Autorka opisuje historię swojej córki Cecylii, dziewczynki z zespołem Downa. Dwunastoletnia dziś Cela chodzi do szkoły integracyjnej, doskonale wypełnia rozmaite role społeczne i zadziwia wyobraźnią oraz talentami artystycznymi. Sobolewska opowiada o uczuciach towarzyszących narodzinom dziecka upośledzonego i reakcjach otoczenia. W dalszych rozdziałach mówi o kształtowaniu się wyobraźni dziecka, o pierwszych sukcesach i niepowodzeniach w szkole, o mitach i przesądach związanych z zespołem Downa. Przedstawia przy tym rezultaty terapii opartej na zabawie i wspólnym uczestnictwie w kulturze. Rzeczowo omawia zalety i wady programów edukacyjnych, metod nauki czytania i zajęć z rówieśnikami w przedszkolach integracyjnych.