Od połowy lat sześćdziesiątych teksty Białoszewskiego zaczęły układać się w serie przypominające raptularz, kronikę domową lub dziennik. Stopniowo przechodziły one w „małe narracje”, niekiedy o charakterze pospiesznych notatek, kiedy indziej w formy bliskie dykteryjce, anegdocie lub noweli, by wreszcie przybrać postać rozbudowanych kompozycji prozaiczno-narracyjnych. Podobnie jak w poezji, również w prozie opowiadającej stara się on znajdować możliwie najbliżej naturalnych tendencji języka potocznego i mówionego.

źródło opisu: Literatura polska. Przewodnik encyklopedyczny. Tom 1, PWN, 1984