Cortázar, mistrz małych form, nie osadzał swych opowiadań w żadnym konkretnym czasie. Są niecałkowicie realne, krążą pomiędzy rzeczywistością, snem, a nawet magią, są pełne niepowtarzalnej atmosfery, jakiegoś czwartego wymiaru, który sprawia, że czytamy je w napięciu graniczącym z fascynacją. Mało jest dziś książek, które czytamy z zapartym tchem. Ta z pewnością do nich należy.