Cesarstwo rzymskie, choć chyli się ku krwawemu upadkowi, nie legło jeszcze w gruzach. Skarbiec jest pusty, legiony przetrzebione, a cesarze są w najlepszym przypadku niezdolnymi do sprawowania władzy próżniakami. Ale germańskie plemiona Wizygotów i Wandali osiedlają się spokojnie w granicach cesarstwa, nie prowadząc z nim wojen. Do upadku tysiącletniego kolosa przyczyni się inne plemię: plemię z dalekiego wschodu, zjednoczone po raz pierwszy pod berłem jednego wodza.

Attyla wrócił do swego ludu. Skazany przez stryja na wygnanie przez trzydzieści lat wędrował po stepach, pielęgnując w sobie żądzę zemsty i wielkie ambicje. Wygnanie dobiegło końca. Attyla wraca, by przejąć władzę wszelkimi dostępnymi środkami.

Ale ambicje Attyli sięgają o wiele dalej niż władza nad własnym ludem. Chce zjednoczyć wszystkie klany Hunów, zamieszkujące dzikie ostępy Scytii, i wykuć z nich jedną potężną armię. Dopiero wtedy, trzymając w ręku niewyobrażalną potęgę, zwróci się przeciwko chwiejącemu się w posadach cesarstw