Willa „Tereska” w tytule książki jest raczej hasłem wywoławczym zagadnienia martyrologii Żydów i Polaków, symbolem zbrodni niemieckich i ukraińskich nazistów w Rabce oraz najbliższym regionie. Ten gmach to Szkoła Dowódców Policji Bezpieczeństwa i Służby Bezpieczeństwa Generalnego Gubernatorstwa. Ale to tylko formalny szyld, bo w istocie także więzienie, ciężki obóz pracy, siedziba rabczańskiego gestapo, przejściowe getto, przede wszystkim tragiczne miejsce masowych mordów niewinnej ludności cywilnej. Młodzi autorzy po raz pierwszy tak dobitnie i w sposób udokumentowany przedstawiają zdarzenia i fakty tego zbiorowego ludobójstwa. W oparciu o nieznane dotąd źródła opisują przypadki rzadko spotykanego okrucieństwa i wyrafinowanych metod unicestwiania bezbronnych ofiar przez oprawców „szkoły katów”. Także „popisy” samego komendanta -najbardziej zwyrodniałego oprawcy – Wilhelma Rosenbauma. Tu przywożono Żydów z okolicznych miejscowości, np. z Nowego Sącza. Stąd szły transporty do obozu śmierci w Bełżcu. Liczba ofiar katowni rabczańskiej w dalszym ciągu nie jest ustalona, ale przyjmuje się, że było ich co najmniej czterysta.
Od tego tragicznego okresu upłynęło ponad 63 lata i w pamięci mieszkańców zostało niewiele. W świadomości średniego i młodego pokolenia ta ponura historia prawie nie istnieje. Tylko nieliczni najstarsi wiedzą „coś” o gestapo, egzekucjach, nieludzkim traktowaniu więźniów w obozie pracy. Trzeba tu zaznaczyć, że Niemcy próbowali maskować swoje bestialstwa, głównie zbiorowe rozstrzeliwania, choć te próby nie były w pełni skuteczne. Dzisiaj o tych wydarzeniach wiemy bardzo dużo, dzięki determinacji młodych autorów w dociekaniu do prawdy. Jednak przeważającej większości starszym obywatelom Rabki obiekt „Tereski” kojarzy się raczej z chlubną działalnością edukacyjną - tą przedwojenną i obecną.
Ten stan świadomości i pamięci zaskoczył naszych autorów i był ważnym motywem zbierania i przygotowania materiałów do ich książki. W ciągu trzech lat zgromadzili bogaty materiał faktograficzny. Dotarli do świadków masowych zbrodni i dramatycznych zdarzeń, do ocalałych rodzin ofiar. Przeprowadzili szereg wywiadów z żyjącymi jeszcze przymusowymi pracownikami gospodarczymi i obsługi tej katowni. (...)
Władysław Jaszczyszyn