Być może tę jedną z najwybitniejszych książek XX wieku, jak najsłuszniej zestawianą z "Wojną i pokojem ", jedyną prawdziwą radziecką powieścią o miłości napisał wcale nie laureat nagrody Nobla z 1965 r. , pupil sowieckich przywódców -Michaił Szołochow, lecz Fiodor Kriukow, którego w 1920 r. zabili bolszewicy. Archiwum tego pisarza kozackiego dostało się w ręce Szołochowa, który miał z niego obficie skorzystać. Nie jest jednak pewne, czy "pożyczony" został w ten sposób "Cichy Don" czy inny utwór - opowiadanie "Los człowieka" W każdym razie nagroda Nobla przyznana została nie komu innemu a Szołochowowi za "siłę artystyczną i prawdziwość epopei o dońskim kozactwie w przełomowych dla Rosji czasach". "Cichy Don" był wielokrotnie przez Szołochowa przerabiany, po tym jak w 1928 r. zachwycił się dwoma pierwszymi tomami powieści Maksym Gorkim, ale pretensje o niekorzystne przedstawienie postaci komunistów miał najważniejszy czytelnik -Józef Stalin. Bohaterem "Cichego Donu" jest Grigorij Melechow znad Donu, który stara się dochować wierności kozackim tradycjom i ideałom, jednak zdezorientowany wydarzeniami wojny i rewolucji, nie potrafi dokonać jednoznacznego wyboru politycznego, wahając się między bolszewikami i "białymi ". Również jego życie osobiste znaczone jest wstrząsami; poważne konsekwencje dla całej rodziny Melechowów ma romans Grigorija z Aksinią Astapową, żoną sąsiada z tego samego chutoru. Rewolucja będąca osią przedstawianych w "Cichym Donie" zdarzeń, niesie ze sobą ludzkie nieszczęścia, jej konieczność dziejowa wydaje się jednak oczywista. Tym samym ta wielka powieść (ekranizowana w ZSRR) łączy w sobie tragizm i heroizm.